poronienie Poronienia w drugim trymestrze/ iStock

Poronienia w drugim trymestrze

Poronienia w drugim trymestrze stanowią kilka procent wszystkich poronień. Do utraty ciąży na tym etapie przyczyniają się przede wszystkim wady wrodzone macicy i niewydolność szyjki macicy. Poronienie to niezwykle bolesne wydarzenie w życiu kobiety, którego przeżycie może być równoznaczne ze śmiercią bliskiej osoby.

Spis treści:

Poronienie – czym tak naprawdę jest?

Poronienie to według definicji zakończenie ciąży przed 22. tygodniem czasu jej trwania, skutkujące wydaleniem obumarłego płodu o masie nie przekraczającej 500 g. Od 23 tygodnia ciąży poronienie nazywa się porodem przedwczesnym na skutek obumarcia zarodka lub płodu. Szacuje się, że nawet co czwarta kobieta, która zaszła w ciążę, doświadczyła poronienia. Objawy poronienia zarówno w pierwszym, drugim jak i trzecim trymestrze są takie same – pojawia się krwawienie lub plamienie z dróg rodnych, często z towarzyszącym bólem podbrzusza lub skurczem mięśni.

Poronienia występują pod różnymi postaciami, najczęściej wyróżnia się:

  • poronienie samoistne – to utrata ciąży przed 22. tygodniem ciąży;
  • poronienie zagrażające – to wystąpienie krwawienia lub plamienia z macicy z towarzyszącymi dolegliwościami bólowymi przed 33. tygodniem ciąży;
  • poronienie w toku – występuje, gdy błony płodowe pękną przed 22. tygodniem ciąży;
  • poronienie zatrzymane – w tym przypadku zwykle nie występują objawy poronienia, a wydalenie obumarłego płodu nie nastąpiło w okresie ośmiu tygodni od poronienia;
  • poronienie niezupełne – mówi się o nim, gdy następuje poronienie samoistne, ale w jamie macicy pozostały resztki utkania łożyskowego;
  • poronienie septyczne – powstaje w wyniku stanu zapalnego narządu rodnego;
  • poronienie zupełne – w jego wyniku z jamy macicy zostaje wydalone całe jajo płodowe;
  • poronienie nawykowe – mianem tym określa się trzy i więcej następujących po sobie poronień.

Przyczyny poronień w drugim trymestrze

Do poronienia może dość z różnych przyczyn o podłożu biologicznym. Niestety bardzo często kobiety obwiniają siebie o utratę dziecka, choć nie mogły mieć na to żadnego wpływu. Niektórzy nadal wierzą, iż poronienie może wystąpić po dźwignięciu ciężkiego przedmiotu, wysiłku fizycznym czy zjedzeniu czegoś niedozwolonego, co nie jest oczywiście prawdą. Do poronienia najczęściej dochodzi z powodu wad chromosomalnych i innych wad genetycznych, zaburzeń hormonalnych, silnych urazów brzucha oraz infekcji.

Głównymi przyczynami poronienia w drugim trymestrze są:

  • mięśniaki macicy;
  • niewydolność szyjki macicy spowodowana niedorozwojem szyjki macicy, mechanicznym uszkodzeniem szyjki macicy po zabiegach chirurgicznych lub urazach porodowych oraz nieprawidłowościami tkanki łącznej;
  • wady wrodzone macicy – przegroda macicy, macica dwurożna lub macica łukowata;
  • infekcje patogenami – m.in. waginoza bakteryjna.

 

Poronienia w drugim trymestrze – czy często się zdarzają?

Szacuje się, że do około 80 proc. poronień dochodzi w pierwszym trymestrze ciąży. W drugim i trzecim trymestrze występują one zdecydowanie rzadziej. Poronienia w drugim trymestrze dotyczą około 1-5 proc. wszystkich ciąż.

Wiek matki jest ważnym predyktorem ryzyka poronienia. U kobiet w wieku od 20 do 30 roku życia ryzyko poronienia przed 20. tygodniem ciąży wynosi 8,9 proc. W przypadku kobiet powyżej 40 roku życia odsetek ten wzrasta do 74,7 proc. Innym ważnym czynnikiem ryzyka wczesnej utraty ciąży jest dodatni wywiad położniczy. Ryzyko poronienia w przyszłej ciąży wynosi około 20 proc. po jednym poronieniu, 28 proc. po dwóch kolejnych poronieniach i 43 proc. po trzeciej lub więcej poronieniach.

 

Emocjonalne skutki poronienia

Utrata ciąży na skutek poronienia to bardzo trudne przeżycie, bez względu na to, w którym miesiącu ciąży do niego dojdzie. U kobiety doświadczającej straty może pojawić się kryzys psychologiczny – nagłe i niespodziewane przerwanie ciąży powadzi do wzmożonego napięcia i zachwiania mechanizmów radzenia sobie. W przypadku poronienia mówi się nawet o zjawisku żałoby spowodowanej śmiercią bliskiej osoby.

Reakcja na bolesne przeżycia obejmuje zazwyczaj kilka faz:

  1. Faza wstrząsu/szoku i negacji – utrata ciąży jest czymś niespodziewanym, dlatego budzi niedowierzanie i wiele skrajnych emocji: od płaczu, smutku i bezradności do złości i zaprzeczenia. Często kobieta obwinia się za zaistniałą sytuację, choć gniew może też kierować w stronę innych osób – personelu medycznego, swojej rodziny, a nawet dziecka.
  2. Faza dezorganizacji/wycofania – wraz z uświadomieniem straty, możliwe jest pogodzenie się z nią. Może to nieść ze sobą rozpacz i depresję.
  3. Faza reorganizacji/akomodacji – ostatnia faza polega na odbudowie poczucia własnej wartości i odnalezieniu nowego sensu w życiu.

Każda osoba przeżywa proces żałoby na swój sposób, a objecie go w ramy czasowe – najczęściej 12-18 miesięcy od dnia straty – jest tylko umowne. Ważne jest, aby w tym trudnym czasie kobieta miała zapewnione wsparcie psychiczne i poczucie bezpieczeństwa.

Źródła:

  1. Sabina Katarzyna Stadnicka, “Poronienie i ciąża obumarła w aspekcie prawa – udział położnej w opiece nad pacjentką w sytuacji utraty ciąży”, Journal of Education, Health and Sport. 2016;6(9): 379-390.
  2. Magdalena Napiórkowska-Orkisz, Jolanta Olszewska, “Rola personelu medycznego we wsparciu psychicznym kobiety i jej rodziny p przebytym poronieniu”, PIELĘGNIARSTWO POLSKIE NR 3 (65) 2017.
  3. Magdalena Lewicka i wsp., “Charakterystyka poronień i prawa przysługujące kobiecie po stracie ciąży”, ROCZNIKI POMORSKIEJ AKADEMII MEDYCZNEJ W SZCZECINIE 2013, 59, 1: 123–129.
  4. Ibrahim A. Abdelazim, “Miscarriage definitions, causes and management: review of literature”, ARC Journal of Gynecology and Obstetrics, Volume 2, Issue 3, 2017.

    Sprawdź powiązane tematy

    Posłuchaj podcastów stworzonych przez mamy dla mam!

    Sprawdź