Choroby weneryczne w ciąży – przyczyny i skutki

Choroby weneryczne to inaczej choroby przenoszone drogą płciową. Mogą wywoływać je zarówno wirusy, jak i bakterie, grzyby oraz pierwotniaki. Do zarażenia dochodzi podczas kontaktów seksualnych z zarażoną osobą. Choroby weneryczne poza objawami pojawiającymi się u partnerów seksualnych mogą mieć negatywne skutki dla dziecka, jeśli dojdzie do transmisji wewnątrzmacicznej lub okołoporodowej.

Choroby weneryczne najczęściej występujące  w czasie ciąży to:

• chlamydioza – wywoływana przez bakterię Chlamydia Trachomatis,
• rzeżączka – wywoływana przez bakterię Neisseria Gonorrhoeae,
• kiła – wywoływana przez bakterię Treponema pallidum (krętek blady),
• rzęsistkowica – wywoływana przez pierwotniaka Trichomonas vaginalis,
• opryszczka narządów płciowych – wywoływana przez wirus HPV.

Każda kobieta ciężarna zgodnie z obowiązującym standardem opieki okołoporodowej powinna w czasie ciąży mieć wykonane badanie w kierunku m.in. kiły oraz HIV. Jest ono zlecane na pierwszej wizycie w ciąży oraz powtarzane zazwyczaj między 33. a 37. jej tygodniem. Kiła u kobiet ciężarnych często przebiega bezobjawowo, dlatego wykonywanie testów diagnostycznych jest ważne. Wcześnie wykryta kiła i wdrożenie odpowiedniego leczenia zmniejsza częstość występowania kiły wrodzonej, porodu przedwczesnego czy też małej masy urodzeniowej dziecka. Podobnie jest w przypadku zakażenia wirusem HIV. W przypadku jego wykrycia można wdrożyć postępowanie umożliwiające zmniejszenie ryzyka zarażenia dziecka przez matkę.

Choroby weneryczne w ciąży mogą mieć negatywny wpływ na rozwój dziecka w jamie macicy. Do zarażenia może dojść zarówno na drodze przezłożyskowej, jak i w wyniku bezpośredniego kontaktu podczas porodu. Najczęściej, mimo że przebieg choroby u kobiety ciężarnej nie różni się znacząco od przebiegu poza ciążą, konsekwencje dla dziecka mogą być poważne. W ciąży powikłanej kiłą może dojść do poronień, porodu przedwczesnego, obumarcia wewnątrzmacicznego lub zakażenia wrodzonego u dziecka. Ono zaś objawia się licznymi wadami dotykającymi większość układów i narządów. W przypadku zarażenia rzeżączką dojść może do przedwczesnego pęknięcia błon płodowych oraz rzeżączkowego zapalenia spojówek u noworodka. Podobnie jest w przypadku chlamydiozy, która może również wywołać u dziecka po porodzie zapalenie spojówek.

Zawsze w przypadku chorób wenerycznych ważne jest leczenie obojga partnerów. W zależności od drobnoustroju, który wywołuje chorobę, wdrażane jest odpowiednie leczenie. W przypadku infekcji bakteryjnych stosowane są antybiotyki. Rzeżączkę leczy się m.in. ceftriaksonem i ampicyliną. Kiłę u kobiet ciężarnych leczy się, stosując penicylinę. W przypadku chlamydiozy są to najczęściej azytromycyna lub amoksycylina. Leczenie infekcji HPV zależy od różnych czynników i jest dobierane zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Jeśli kobieta ciężarna zarażona jest pierwotniakiem – rzęsistkiem pochwowym, leczeniem z wyboru jest metronidazol. 

Najważniejsze jest, aby nie leczyć się w trakcie ciąży na własną rękę i wszystkie niepokojące objawy, takie jak upławy o nieprawidłowym zabarwieniu czy zapachu lub zmiany skórne w rejonie sromu i krocza, zgłaszać lekarzowi prowadzącemu ciążę. Umożliwi to postawienie rozpoznania i wdrożenie leczenia, które może zapobiec przeniesieniu infekcji na płód i powikłaniom wpływającym na rozwój dziecka.