Trudne pytania – jak oduczyć dziecko spania z rodzicami?

Czy maluszek może spać z rodzicami? Zdania w tym temacie są podzielone. Niektórzy twierdzą, że niemowlę już od chwili narodzin powinno spać samodzielnie w swoim łóżeczku. Z kolei inni uważają, że dziecko może spać z rodzicami w jednym łóżku, ale do odpowiedniego wieku. 

Noworodek przychodzi na świat z bezpiecznego i ciepłego brzucha mamy, gdzie słyszał bicie jej serca, szum krwi w żyłach i stłumiony głos rodziców. Po narodzinach sytuacja znacząco się zmieniła – jest chłodniej, luźniej i ciszej. Maluszek nie czuje już wcześniejszego poczucia bezpieczeństwa, a w zamian pojawia się strach, lęk i niepewność. Dlatego też dzieci w początkowym okresie swojego życia tak bardzo potrzebują czuć bliskość rodziców – także w nocy. Obecność mamy zapewnia im poczucie bezpieczeństwa, miłości i akceptacji.

Kontakt z ciałem rodzica sprawia, że dziecko staje się spokojniejsze, oddech i puls wyrównują się, a mięśnie rozluźniają. Dzięki temu niemowlę wycisza się i zasypia. Bliskość rodzica wpływa na jakość snu – wydłuża jego czas i jakość. Maluszki śpiące w jednym łóżku z rodzicami budzą się o wiele rzadziej w porównaniu do tych, które śpią same w swoim łóżeczku. Dodatkowo zmniejsza się ryzyko nagłej śmierci łóżeczkowej. Wspólne spanie wpływa na rozwój samodzielności i umiejętność wyrażania emocji przez malucha. Dzieci są mniej lękliwe. 

Spanie z niemowlakiem w jednym łóżku niesie nie tylko szereg korzyści dla maluszka, ale także dla mamy. Bliskość ułatwia nocne karmienie piersią, a tym samym mama i dziecko są bardziej wyspani i wypoczęci, dzięki czemu kobiety decydują się na dłuższe karmienie piersią. 

Decydując się na wspólne spanie z dzieckiem należy przestrzegać pewnych zasad bezpieczeństwa:

• Nie śpimy z wcześniakiem lub noworodkiem o niskiej masie urodzeniowej.
• Rezygnujemy z dużych, ciężkich, puchowych kołder, poduszek i innych przedmiotów, które mogłyby przydusić dziecko i utrudnić mu oddychanie.
• Nie śpimy z dzieckiem, kiedy jesteśmy pod wpływem alkoholu czy narkotyków.
• Nie śpimy z dzieckiem, jeśli jesteśmy nałogowymi palaczami.
• Dziecko układamy w bezpiecznej pozycji.

To trudne pytanie, na które niestety nie ma jednoznacznej i konkretnej odpowiedzi. Tak naprawdę rodzice sami powinni zdecydować, kiedy ich zdaniem jest najlepszy moment na „przeniesienie” dziecka do swojego łóżeczka. Niektórzy decydują się na wprowadzenie zmian, kiedy maluch skończy 12 miesięcy, z kolei inni – wtedy, gdy dziecko zaczyna uczęszczać do przedszkola. Jeśli maluch często budzi się w nocy, potrzebuje bliskości rodzica, z przeniesieniem do własnego łóżeczka można jeszcze chwilę poczekać. Jednak kiedy rodzice zauważą, że dziecko przesypia całą noc i stało się bardziej samodzielne, być może właśnie nastał moment na zaprzyjaźnienie z własnym łóżeczkiem.

Zmianę nawyków należy rozpocząć wtedy, gdy zarówno dziecko, jak i rodzice wydają się być gotowi na spanie osobno. Jeśli podejmiemy decyzję o oduczeniu dziecka spania w jednym łóżku z rodzicami, musimy być konsekwentni w swoim postanowieniu. 

Aby rozpocząć naukę, najlepiej wybrać moment, kiedy maluch jest zdrowy, nie ząbkuje, a jego codzienne życie jest uporządkowane. Nie można wprowadzać jednocześnie wielu zmian w życie dziecka  – np. jeśli oduczasz go ssania smoczka, wstrzymaj się z przenosinami do własnego łóżeczka. 

Jak oduczyć dziecko spania z rodzicami w łóżku? Bez  względu na to, czy maluch będzie miał swój pokój, czy łóżko będzie stało w sypialni rodziców, warto stworzyć mu jego własny i wyjątkowy kącik. W łóżeczku powinna znajdować się kolorowa pościel, pozytywka – dla młodszych dzieci, ulubiona przytulanka czy inny przedmiot, który pomoże dziecku zasnąć. 

Przed snem warto zadbać o wyciszenie. Zrezygnujcie z głośnych zabaw, aktywności ruchowej, a w zamian poczytajcie książeczkę. Wyciszająco działa też kąpiel, po której dzieci są gotowe do snu. Jeśli położysz maluszka do łóżka, zaśpiewaj kołysankę, pogłaszcz po główce, ale nie wdawaj się w dyskusje. Wiele dzieci boi się ciemności, dlatego zostaw w pokoju zapaloną małą lampkę.

Nauka samodzielnego spania to trudne wyzwanie zarówno dla dzieci, jak również rodziców. Dlatego tak ważne jest, by się nie poddawać i nie tracić cierpliwości. Zawsze trzeba trzymać nerwy na wodzy i nie okazywać negatywnych emocji, które bardzo łatwo przechodzą na dziecko. Najważniejsze – nie obwiniaj się! Pamiętaj, że nie wyrządzasz tym dziecku żadnej krzywdy.