Kim jest przybrane rodzeństwo?

Przybrane rodzeństwo to dzieci, które mają innych rodziców, a wychowują się razem. Niekiedy rodzeństwo przybrane określa się przyrodnim, co nie jest prawdą ‒ rodzeństwo przyrodnie ma jednego wspólnego rodzica – matkę lub ojca. Przyrodnia siostra lub brat pochodzą ze związku ojca z macochą lub matki z ojczymem. 

Innymi słowy przybranym rodzeństwem będą dzieci adoptowane lub przysposobione, które, mając innych rodziców, są wychowywane przez rodziców adopcyjnych wraz z innymi dziećmi, które także zostały przysposobione. Rodzeństwem przybranym są także dzieci przybranego rodzica z jego poprzedniego związku. Taka sytuacja jest wtedy, kiedy np. matka wiąże się partnerem, który ma dzieci z inną kobietą.

Jakość relacji pomiędzy przybranym rodzeństwem zależy głównie od dorosłych. Wiadomość o tym, że mama czy tata planują zamieszkać z nowym partnerem/partnerką i jego dziećmi, często budzi gniew, złość, nienawiść. Jednak dalsza znajomość i stosunki wcale nie muszą być najgorsze. Rodzeństwo przybrane nierzadko dogaduje się lepiej niż rodzone. Dzieci wychowywane razem, w dobrych relacjach często nie mają problemu z nawiązaniem kontaktu. Gdy przybrane rodzeństwo mieszka razem, to wychowywanie, tworzenie braterskiej i przyjacielskiej relacji przebiega podobnie jak w przypadku rodzeństwa rodzonego. Niezwykle ważne jest, by przybrane dziecko, niezależnie, czy starsze, czy młodsze, nie czuło się odtrącone, zapomniane i odsunięte. 

Nie warto jednak zmuszać dzieci do nawiązania kontaktu i wzajemnego uwielbienia. Należy uczyć je szacunku i pozwolić na powolne nawiązanie relacji i zaprzyjaźnienie się. Jeśli przybrane rodzeństwo dzieli niewielka różnica wieku, szansa na znalezienie wspólnego języka jest większa. Warto organizować wspólne spotkania, wyjścia i wycieczki. Być może okaże się, że dzieci mają podobne zainteresowania i hobby, które zbliżą je bardziej.

Relacje między rodzeństwem bywają trudne i konfliktogenne. Kłótnie, sprzeczki, bójki, zwłaszcza w okresie młodości, są na porządku dziennym. Podobne nieporozumienia pojawiają się pomiędzy przybranym rodzeństwem, które nie jest ze sobą spowinowacone.

Choć początki bywają trudne, z biegiem czasu negatywne emocje i napięcia rozładowują się. Dopiero z perspektywy czasu doceniamy posiadanie siostry czy brata, nawet tego przybranego. Rozstanie rodziców jest dla dzieci stresującym przeżyciem i trudnym do zaakceptowania. Kiedy dodatkowo pojawia się ojczym lub macocha z dziećmi, sprawa komplikuje się. Nowi, niespodziewani członkowie rodziny wywołują u dzieci silne negatywne emocje. 

Dzieciom trudno stawić czoło problemom i odnaleźć się w nowej sytuacji. Pojawia się bunt, konflikt i nerwy. Rodzeństwo zaczyna ze sobą rywalizować i walczyć o uwagę dorosłych. Faworyzowanie jednego z dzieci dodatkowo nasila problem i zaostrza konflikt. 

Nie oczekujmy jednak, że nastolatek ucieszy się z małej, płaczliwej przybranej siostry, która będzie zakłócała jego przestrzeń. Nie panikujmy, gdy dzieci nie chcą się razem bawić, rozmawiać, bo zrozumiałe jest, że w początkowym etapie czują złość i agresję. 

Istotnym powodem konfliktów między przybranym rodzeństwem jest zazdrość o rodzica. Niewiele dzieci bez protestów akceptuje sytuację, że ich mama, którą mieli dotąd tylko dla siebie, poświęca wiele uwagi, troski i czułości innym dzieciom. Podobnie jest z macochami i ojczymami z własnymi dziećmi w nowym związku. Wszyscy potrzebują czasu, by nowa rodzina posklejała się.