Jak wychować chłopca na mężczyznę?

Chłopcy i dziewczynki różnią się między sobą – głównie anatomią, ale i cechami osobowości. Chłopcy mają zdecydowanie mniejszą podzielność uwagi, a koncentrowanie się na kilku czynnościach jednocześnie jest dla nich dużym wyzwaniem. Chłopcy są bardziej emocjonalni, mniej odporni na stres i potrzebują od rodziców więcej wsparcia. Większość z nich jest bardziej agresywna od dziewczyn, kłóci się, bije, kopie i gryzie. 

– Każda emocja, którą odczuwamy jest ważna i powinna być ujawniona. Ważne jednak, aby nauczyć dziecko wyrażania złości w sposób akceptowalny społecznie – nie poprzez bicie, krzyki, a np. poprzez kreślenie po kartce czy słuchanie głośnej muzyki – mówi psycholog Katarzyna Tkacz.  

To właśnie chłopcy częściej nie słuchają poleceń rodziców, chcą pokazać swoją niezależność i indywidualność. Szybciej się nudzą, mniej angażują w rozmowę, nie są skłonni do zwierzeń. Oczywiście zdarzają się wyjątki. Chłopcy są bardziej zdeterminowani i zrobią wszystko, by osiągnąć zamierzony cel.

Mówi się, że chłopiec zawsze będzie chłopcem. To prawda, chłopcy są bardziej agresywni i skłonni do bójki. W przedszkolu przepychają się i szarpią, by wyrwać sobie z rąk pistolet, a w wieku późniejszym biją się, gdy dojdzie między nimi do nieporozumienia. 

Zarówno mali, jak i starsi chłopcy są bardziej roztargnieni i częściej zapominają o swoich obowiązkach. Mali chłopcy lubią bawić się w policjantów, strażaków czy żołnierzy. Chęć zabawy często zostaje im na dłuższy czas – w późniejszym życiu lubią grać w gry, jeździć quadami czy szybkimi samochodami. 

Chłopcy dorastają często pod presją potwierdzenia własnej męskości – niejednokrotnie słyszą: „Bądź mężczyzną”, „Mężczyźni są dzielni”, „Mężczyźni są silni i się niczego nie boją”. Komunikaty te krzywdzą ich emocjonalnie, blokują przed wyrażaniem uczuć i emocji w dorosłym życiu.

Od chłopców oczekujemy wytrzymałości, siły i męskości. Często powtarzamy im, że chłopaki nie płaczą i nie marudzą. Tymczasem to właśnie chłopcy są bardziej wrażliwi i emocjonalni. Jak wychować pewnego siebie chłopca? 

• Zachęcaj, by poszerzał swoje kompetencje i rozwijał zainteresowania.
• Wspieraj w nauce samodyscypliny, która umożliwia osiąganie życiowych celów.
• Pobudzaj ciekawość.
• Pozwalaj zachowywać się adekwatnie do wieku.
• Nie krytykuj starań i braku powodzenia.
• Nie wytykaj błędów, traktuj je jako element nauki.
• Chwal za starania, a nie za efekt.
• Bądź stanowcza, ale bez przesady.

– Wychowanie oparte o zrozumienie i umiejętność regulowania emocji to podstawa. Warto słuchać, być czujnym i zaspokajać potrzeby emocjonalne dziecka. Pozwólmy synom mówić o swoich uczuciach i myślach, nie osądzajmy. Wychowując chłopca, nie bójmy się okazywać czułości. Ważne jednak, aby zachować zdrowe granice – podkreśla ekspertka.

Chłopcy często gubią się na drodze do męskości. Ukrywają swoje emocje, wstydzą się rozmawiać o uczuciach, powstrzymują łzy, a płakanie uważają za „niemęskie”. Jak wychować chłopca, by stał się mężczyzną? Czego unikać?

• Nie rozpieszczaj – dobra, rodzicielska miłość nie polega na rozpieszczaniu i spełnianiu wszystkich zachcianek dziecka. Ucz, że do wszystkiego dążymy ciężką pracą i wytrwałością. Podkreślaj, że tylko wtedy możemy osiągnąć cel.
• Nie toleruj złego zachowania – nie akceptuj agresji, przemocy i nie tłumacz, że każdy wiek rządzi się swoimi prawami.
• Nie wyręczaj w wykonywaniu obowiązków – przydzielanie nawet prostych obowiązków domowych nauczy dziecka odpowiedzialności. Wyrobi nawyk sprzątania po sobie i nauczy pomocy. 

– Wielu rodziców wyręcza swoje dzieci, a co za tym idzie, nie uczy ich samodzielności. Chłopiec uczy się, że nie musi wykonywać pewnych rzeczy, bo zrobią je za niego inni. Nie zapominajmy, że samodzielność jest bardzo oczekiwana społecznie – mówi Katarzyna Tkacz. 

• Nie wyręczaj w podejmowaniu decyzji – podejmowanie decyzji, nawet nie zawsze właściwych, jest cenną, życiową umiejętnością, której powinniśmy uczyć dzieci już od najmłodszych lat. 
• Nie lekceważ emocji – odczuwanie i okazywanie emocji powinno być czymś naturalnym. Smutku czy żalu nie należy ukrywać i lekceważyć. Każdy ma prawo czuć i wyrażać swój gniew, niechęć czy niezadowolenie.