Co mamy od mamy? Redakcja Hello Mama dzieli się swoimi wspomnieniami

Do niczego w życiu nie doszłam sama, do wielu rzeczy dojrzałam dzięki mojej mamie. Zaszczepiła we mnie przekonanie, że choć świat jest wielką tajemnicą, to stoi przede mną otworem. Bądź prawdziwa w tym, co robisz, nie bój się krytyki, kochaj ludzi, ciężko pracuj i „proszę, tylko dokończ te studia” – to powtarzała nieustannie. Studia skończyłam po wielu latach przerw, ciężko pracuję, ludzi staram się kochać, nie boję się krytyki i spoglądam z uśmiechem w swoje odbicie w lustro. Otwieram odważnie kolejne drzwi w swoim życiu i podążam nowymi dla siebie drogami, bo wiem, że w tym najważniejszym pokoju jest ona, bezgranicznie kochająca mnie mama Jola.

Ja i moja mama jesteśmy zupełnie inne, tak jakbyśmy przyszły na świat w odrębnych układach planetarnych. Ja – zachłanna wrażeń, niecierpliwa, chcąca więcej, niezgadzająca się na rzeczy, które mi się nie podobają. Ona – spokojna, wyważona, widząca sens w codziennych sprawach, mądra, łagodna, kochana… Słowem – chodząca „Dezyderata”. Tę ostatnią wspominam nie przez przypadek – kiedy myślę o tym, co mam od mamy, przychodzą mi do głowy właśnie słowa tych wskazówek na życie od Maxa Ehrmanna.

Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu – pamiętaj jaki pokój może być w ciszy.

Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchaj też tego co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci, oni też mają swoją opowieść.

Jeśli porównujesz się z innymi, możesz stać się próżny lub zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.

Wykonuj z sercem swą pracę, jakakolwiek by była skromna. Jest ona trwałą wartością w zmiennych kolejach losu

Nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności

Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy.

Moja mama nigdy nie przekazała mi tych wskazówek (zresztą nigdy nie dawała nikomu rad). Ale całym swoim życiem pokazała mi, jak potężna jest w tych słowach mądrość. Uświadomiła mi też rzecz najważniejszą: nawet kiedy życie nie chce wyglądać tak, jak chcę, by wyglądało, trzeba pielęgnować miłość, bo „jest ona wieczna jak trawa”.

Gdy byłam mała, wszyscy mówili mi, że jestem podobna do taty. Z lekkim zdziwieniem więc kilka lat temu zobaczyłam w lustrzanym odbiciu swoją mamę. Te same rysy, te same usta. I te same miny, co doskonale widać na naszym wspólnym zdjęciu z wakacji w Tylawie (oprócz mnie i mamy jest na nim także mój najstarszy brat). Ale nie tylko wyglądem przypominam moją mamę. Od mamy mam też umiejętność cieszenia się z małych rzeczy. To mama nauczyła mnie, że nawet w najsmutniejszym dniu każdy może znaleźć coś radosnego. Trzeba tylko umieć to coś znaleźć.

Co mam jeszcze po mamie? Poczucie humoru. Z czwórki mojego rodzeństwa to właśnie ja nadaję z mamą na tych samych falach. I tylko my na spotkaniach rodzinnych płaczemy ze śmiechu, gdy inni nas nie rozumieją.

Kiedy w dzieciństwie budziłam się w środku nocy oblana potem przez koszmary, wiedziałam, że mamę znajdę w pokoju pogrążoną w lekturze. Ciepłe światło lampy nad jej głową, które widziałam już w korytarzu, wychodząc ze swojego pokoju, było wielkim ukojeniem. Siadałam jej wtedy na kolanach, a ona, przytulając mnie, opowiadała, o czym czyta. To właśnie moja mama wzbudziła we mnie myśl, że kobiety nie tylko mogą, ale potrafią dokonywać wielkich rzeczy. Że sukces nie jest zarezerwowany dla mężczyzn. Jej zbiór książek o kobietach na królewskich tronach zaszczyca rodzinną biblioteczkę do dziś.

Kiedy patrzę w lustro, widzę w swojej twarzy jej rysy, które pokazały się dopiero z biegiem lat. Podziwiając je, myślę, że chciałabym być tak silna jak ona. Moja mama – jednocześnie delikatna, władcza, charyzmatyczna i pewna siebie. Nigdy nie da sobie w kaszę dmuchać. Codziennie tego się od niej uczę i to po niej jestem tak uparta.

Na zdjęciu wróciłyśmy z przedszkolnego przedstawienia, które trochę mi się nie podobało. W spektaklu o „Czerwonym Kapturku” chciałam dostać główną rolę. Teraz – po latach – wiem, że ją otrzymałam. Byłam narratorką, bo sztukę czytania opanowałam znacznie wcześniej niż moi rówieśnicy. Nauczył mnie jej mój tata, który wiedział, że powodem przedterminowego składania liter było pragnienie bycia „jak mama”.

Moja mama jest psycholożką, ekspertką od mówienia o emocjach. Ja nigdy nie byłam w tym dobra. Nie lubiłam opowiadać szczególnie o tym, co trudne: lęku, smutku, stresie. Ale od dziecka słyszałam w głosie mojej mamy zrozumienie i troskę. Słyszałam słowa, które sprawiały, że się otwierałam. „Widzę, że jesteś smutna”, „chyba coś się bardzo zezłościło” – mówiła. Nigdy nie słyszałam od niej: „co tak ryczysz?” czy „znowu się mażesz?”. Chociaż musze przyznać, że byłam straszną beksą!

Zawsze słuchała, co mi leży na sercu. Nigdy nie oceniała. Teraz ja staram się robić tak samo – z mężem, przyjaciółkami, przyjaciółmi. Bo wiem, że wysłuchanie kogoś i zauważanie czyichś emocji to czasem znacznie więcej, niż nam się wydaje. A wiem to dzięki mojej mamie – pierwszej osobie w moim życiu, która pomogła mi uwolnić emocje i pokazała, że tłumienie ich w sobie to najgorsze, co można zrobić.