W którym tygodniu najczęściej dochodzi do poronienia?

Poronienie samoistne, czyli zakończenie ciąży trwającej krócej niż 22 tygodnie należy do najczęstszych przyczyn problemów z posiadaniem potomstwa. Przyczyn poronienia jest bardzo wiele i na różnych etapach ciąży  będą one inne. Ważne jest, by podjąć diagnostykę jego przyczyn i zastosować się do zaleceń lekarskich. Warto też pamiętać, że większość kobiet po poronieniu spokojnie zachodzi w kolejne ciąże i rodzi dzieci bez żadnych obciążeń.

Poronieniu towarzyszy cały szereg objawów, najczęściej jednak rozpoczyna się bólem brzucha, skurczami, wystąpieniem krwawienia. Jest kilka rodzajów poronień:

Poronienie zupełne – dochodzi do niego w bardzo wczesnej ciąży, przed upływem 7. tygodnia ciąży. Z jamy macicy wydalane jest jajo płodowe w całości i nie ma potrzeby łyżeczkowania jej ścianek.

Poronienie niezupełne – płód nie zostaje wydalony w całości, w macicy zostaje jeszcze reszta kosmówki i fragmenty łożyska. Konieczne jest łyżeczkowanie, by nie doszło do zakażenia i krwotoku.

Poronienie zagrażające –  to bezbolesne skurcze i minimalne krwawienia występujące w pierwszym trymestrze ciąży w dniach przypadających na kolejne miesiączki, czyli w 4., 8. i 12. tygodniu. Krwawienie jest krótkotrwałe i w większości przypadków nie zagraża bezpieczeństwu rozwijającej się ciąży. Może być groźne, jeśli trwa zbyt długo i towarzyszy mu niski poziom hormonu HCG we krwi.

Poronienie nawykowe – ma miejsce u kobiet, które miały kilka poronień po sobie. Ponad połowa poronień nawykowych występuje na skutek wad rozwojowych zarodka.

Poronienie zatrzymane – występuje wtedy, kiedy martwe  jajo płodowe pozostaje w macicy. Kiedy stan taki trwa ponad 5 tygodni,  wówczas może dojść do zagrażającego życiu krwawienia i  zaburzeń krzepnięcia.

Ponieważ plamienia i krwawienia należą do najważniejszych objawów poronienia, każdy taki stan należy skonsultować z lekarzem. Badanie USG pozwoli rozwiać wszelkie wątpliwości.

Najwięcej poronień jest w pierwszych 12. tygodniach ciąży. Jak się szacuje, nawet co 5. ciąża obarczona jest w tym czasie ryzykiem.

Poronienia najczęściej występują między 2. a 5. tygodniem ciąży. Zdarza się, że kobieta nawet nie wie, że była w ciąży, bo poronne krwawienie nadchodzi mniej więcej w tym samym czasie, co miesiączka. Lekarze uważają ten okres ciąży za czas jej największej wrażliwości, a tygodnie 2.,3.,4. i 5. to te, w których poronienia występują najczęściej.

W tym czasie na kształtującego się zarodka bardzo oddziałują czynniki zewnętrze. Nic dziwnego – przyszła mama zwykle nawet jeszcze nie wie, że w jej ciele rozwija się nowe życie i często prowadzi niezdrowy tryb życia.

Kolejne tygodnie ciąży, między 5. a 8., należą już do nieco bezpieczniejszych. Pierwszym momentem, kiedy szanse na utrzymanie się zarodka są większe jest 5. i 6. tydzień, a dokładniej moment, kiedy u zarodka pojawia się akcja serca. Ma on wtedy od 3 do 6 mm długości. Ryzyko poronienia zmniejsza się wtedy już o ok. 20 proc.

W tygodniach od 9. do 12. już tylko 1. na 50 potwierdzonych ciąż ulega zakończeniu, a jeśli badanie USG między 11. a 13. tygodniem nie wykaże odchyleń od normy, można uważać, że ciąża wkracza w etap najbardziej bezpieczny. Jeśli jednak do 22. tygodnia dojdzie do straty, mamy nadal do czynienia z poronieniem. Później, jeśli ciąża z jakiegoś powodu się zakończy, będziemy mieli do czynienia z porodem przedwczesnym.

Objawy poronienia nadchodzą niespodziewanie i może im towarzyszyć niewielka gorączka. Należą do nich:

• Krwawienie i plamienie, które przybiera na sile z każdą godziną, początkowo ma mocno czerwony kolor, później może on być brązowy.
• Skrzepy we krwi, które z dodatkowym bólem w podbrzuszu mogą świadczyć o odklejeniu łożyska.
• Wydzielina z pochwy biała albo blado-różowa o śluzowym charakterze z widocznymi fragmentami tkanki może oznaczać odchodzenie łożyska.
• Skurcze rozpierające w dole brzucha, przypominające te z czasu miesiączkowania albo silniejsze.
• Szybki i wyraźny zanik dolegliwości – ustanie drażliwości piersi, nudności i senności.
• Puste jajo płodowe, choć zarodek nie rozwija się, wywołuje objawy normalnie rozwijającej się ciąży, można to wykryć dopiero przy pierwszym badaniu.
• Brak czynności serca – wykrywany podczas badania USG, czasami bez innych dolegliwości.
• Zakażenie ogólne towarzyszące poronieniu z dreszczami, sztywnością karku, skąpomoczem, bólem mięśni i brzucha, a nawet zaburzeniami świadomości.

Warto też pamiętać, że nie każde plamienie i skurcze musi zakończyć się utratą ciąży. Dlatego najważniejszy jest szybki kontakt z lekarzem.

Do ponad 60 proc. poronień dochodzi w wyniku wad genetycznych zarodka. Powstają one już w chwili zapłodnienia i nikt nie ma na nie wpływu. Może to być np. dodatkowy chromosom, wady komórek jajowych i plemników czy konflikt serologiczny rodziców. Przyczyną poronienia mogą być także wady rozwojowe zarodka i wady w budowie pępowiny, kosmówki, zaśniad groniasty w łożysku, przedwczesne odklejenie się łożyska czy zakażenie wewnątrzmaciczne.

Część przyczyn poronienia w pierwszych tygodniach ciąży mogą leżeć po stronie matki. To m.in.:

• Wady rozwojowe, guzy, mięśniaki, nadżerki, polipy, nowotwory
• Zaburzenia hormonalne, zaburzenia w pracy tarczycy.
• Infekcja bakteryjna lub wirusowa.
• Choroby zakaźne np. kiła lub toksoplazmoza.
• Urazy mechaniczne.
• Wstrząsy psychiczne.
• Wiek powyżej 38. roku życia.
• Używki.
• Chemikalia, badania rentgenowskie.
• Wcześniejsze poronienia.
• Problemy immunologiczne, kiedy organizm kobiety traktuje zarodka jak obce ciało.
• Niezdrowy tryb życia, złe odżywianie i nadużywanie używek.
• Duży stres, szczególnie w pierwszych trzech tygodniach ciąży.

Nawet jeśli dojdzie do poronienia w pierwszych tygodniach ciąży, lekarze sugerują poszukiwanie jego przyczyn, szczególnie jeśli para planuje kolejne ciąże. Odpowiednio przeprowadzona diagnostyka pozwoli określić ryzyko kolejnego poronienia, a w wielu przypadkach podjąć odpowiednie kroki, by je zminimalizować.